Ημίγλυκα Κρασιά

Η διαφορά βρίσκεται στον ουρανίσκο. Ενώ κύριο γευστικό στοιχείο του ξηρού κρασιού είναι ο στυφός χαρακτήρας του, στο ημίγλυκο κρασί επικρατεί η γλυκιά γεύση. Για τους λάτρεις των αριθμών, μπορούμε να αναφέρουμε πως τα ξηρά κρασιά διαθέτουν συγκέντρωση σακχάρων έως 4 g/L, ενώ τα ημίγλυκα κρασιά κυμαίνονται στο εύρος των 12 – 34 g/L. Η αλήθεια είναι πως η οξύτητα του κρασιού παίζει κι αυτή το ρόλο της στα όρια των συγκεντρώσεων, αλλά ας μη μπερδεύουμε τα πράγματα…

Εξαρτάται από το επιδόρπιο. Αν αυτό διαθέτει λευκή κρέμα, όπως μια τάρτα φρούτων, ένα cheesecake ή ένα millefeuille, τότε ένα λευκό ημίγλυκο κρασί θα ταίριαζε περίφημα. Θα προτείναμε το Symposium του Τατάκη ή το Hit the Road του Κτήματος Monsieur Nicolas. Αντίθετα, αν το επιδόρπιο κατακλύζεται από σοκολάτα (βλ. σοκολατόπιτα, black forest κλπ.), τότε ένα ερυθρό θα έβγαζε το φίδι απ’ την τρύπα. Εδώ ταιριάζουν ανεπιφύλακτα οι Λεπτοί Λαιμοί Πουλιών του Οινοποιείου Σκίουρος. Παρόμοια, ο Πρόρωγος του Λαφαζάνη, θα συνόδευε κάτι πιο παραδοσιακό, πχ. καρυδόπιτα ή μπακλαβά. Τέλος, ένα ροζέ ημίγλυκο κρασί θα αποτελούσε ιδανική συντροφιά παγωτού, ιδιαίτερα αν αυτό περιέχει καϊμάκι. Οι Τρεις Μάγισσες του Μπαραφάκα, με τη φυσαλιδώδη υφή τους, συνιστούν ιδανική περίπτωση.

Σημαντικό ρόλο παίζει η ποικιλία ή το blend ποικιλιών. Σε γενικές γραμμές, όμως, ένα ερυθρό ημίγλυκο κρασί διαθέτει έντονο σώμα. Στο άρωμα και στη γεύση του επικρατούν το κεράσι και το βύσσινο. Τα στοιχεία φράουλας είναι επίσης παρόντα, ενώ και κάποια «τσιμπήματα» τριαντάφυλλου, σοκολάτας, πιπεριού και ξηρών καρπών κάνουν την εμφάνισή τους. Η επίγευσή του είναι επίσης αρκετά έντονη.

Πέρα από το αυτονόητο, δηλαδή το χρώμα, οι διαφορές εντοπίζονται στη γεύση και στο άρωμα. Τα ροζέ ημίγλυκα κρασιά έχουν στοιχεία φράουλας, τριαντάφυλλου και κόκκινου μήλου. Τα λευκά κυριαρχούνται από στοιχεία τροπικών φρούτων, εσπεριδοειδών και πράσινου μήλου.

Τις πρώτες θέσεις στην Κάβα Κωνσταντακόπουλος κατέχουν το ήσυχο Hit the Road του Κτήματος Monsieur Nicolas και το ημιαφρώδες Deus της Cavino.

Η γλυκύτητα του ημίγλυκου κρασιού αποτελεί έντονο οργανοληπτικό χαρακτηριστικό. Σκόπιμο είναι να διαθέτει και το φαγητό ανάλογη ένταση. Ανατολίτικα φαγητά με μπόλικα καρυκεύματα, πουλερικά με δαμάσκηνο ή πορτοκάλι, σαλάτες με φρούτα του δάσους, bbq με chutney τομάτας ή ελιάς, καθώς και πίτες με λευκό τυρί και μέλι ταιριάζουν «κουτί» με ερυθρό ημίγλυκο κρασί.

Η Rosalia του Τατάκη είναι ό,τι πρέπει. Ο αρωματικός χαρακτήρας του Μοσχάτου «σπάει» τις τανίνες της Μανδηλαριάς και προκύπτει ένα σπουδαίο αποτέλεσμα. Οι λάτρεις των φυσαλίδων θα εκτιμούσαν επίσης το Bee του Παλυβού.

Σε ένα ερυθρό θα ανακαλύψουμε κεράσι, βύσσινο και σοκολάτα. Σε ένα ροζέ, η φράουλα και το τριαντάφυλλο έχουν τον πρώτο λόγο. Σε ένα λευκό, τροπικά, εσπεριδοειδή και λευκόσαρκα φρούτα καθορίζουν κυρίως τον «ρυθμό».