Λημνιώνα

«Δεν μπορώ να πάω πίσω στο χθες, γιατί ήμουν κάποιος άλλος»

Lewis Carroll

Η παραπάνω ρήση αποτελεί ένα από τα πιο διαδεδομένα χωρία του μυθικού βιβλίου του Lewis Carroll «Η Αλίκη στη χώρα των Θαυμάτων». Στην οποία συμπυκνώνεται όχι μόνο το βαθύ νόημα των λέξεων που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας αλλά και η διαχρονικότητα του έργου του. Το οποίο έργο καταφέρνει να υπερβεί τα στεγανά και τα όρια της εποχής του διατυπώνοντας μια βαθιά αλήθεια που διατρέχει την ανθρώπινη ύπαρξη ανά τους αιώνες.

Στο βιβλίο η Αλίκη καλείται να περιγράψει τις περιπέτειες της, πράγμα που αρνείται χρησιμοποιώντας την παραπάνω φράση. Αναγνωρίζοντας ότι δεν έχει σημασία να αναπολεί κάποιος το παρελθόν, όταν πρέπει να επικεντρωθεί πλέον στο παρόν. Την ίδια ακριβώς στάση θα μπορούσε να διατηρεί και η ποικιλία Λημνιώνα από τη στιγμή που κι αυτή εισήλθε στην «τρύπα του λαγού».

Καταγωγή και μυστήριο

Η καταγωγή της Λημνιώνας είναι άλλη μια ιστορία που χάνεται πίσω από την ομίχλη του χρόνου, στις μέρες μας μπορούμε με σιγουριά να πούμε ότι είναι μια ξεκάθαρα Θεσσαλική ποικιλία. Τα μεγαλύτερα σε ηλικία αμπέλια της μπορούν να βρεθούν σήμερα στην αμπελουργική ζώνη του Τυρνάβου αλλά και στην ημιορεινή περιοχή της Καρδίτσας. Το όνομα της είναι ένα μυστήριο διπλής φύσης.

Από τη μία συγγενεύει πολύ ακουστικά με το Λημνιό, δίνοντας την ψευδαίσθηση ότι αν δεν πρόκειται για την ίδια ποικιλία τότε θα πρέπει να είναι κάποιες συγγενικές. Κάποιοι ερευνητές θεωρούν ότι μοιράζονται αρκετά κοινά γονίδια ενώ άλλοι επιμένουν ότι είναι δύο τελείως ξεχωριστές ποικιλίες. Το δεύτερο μέρος του μυστηρίου που την περικλείει και προκαλεί και τις περισσότερες σπαζοκεφαλιές, είναι αν πρόκειται για ΤΟΝ ή ΤΗ Λημνιώνα. Οι περισσότερες ενδείξεις κλίνουν προς τη δεύτερη περίπτωση αλλά για όποιον αντιλαμβάνεται ότι η θεσσαλική διάλεκτος διατηρεί κάποιες ιδιαιτερότητες, από την αρχαιότητα ακόμα, λόγω Αιολικών καταβολών έναντι των λοιπών ελλαδικών, κανένα συμπέρασμα δεν μπορεί να είναι σίγουρο.

Από το αμπέλι έως το ποτήρι

Στο αμπέλι η Λημνιώνα είναι μια ζωηρή, εύρωστη και παραγωγική ποικιλία που εάν βρει τις κατάλληλες συνθήκες - λίπασμα, νερό και μικρό ανταγωνισμό - μπορεί να δώσει πολύ υψηλές αποδόσεις αδύναμων σε σάκχαρα και χρώμα σταφυλιών. Αν όμως κάποιος δαμάσει τη δύναμη της ή επιλέξει να την καλλιεργήσει σε φτωχά και επικλινή εδάφη τότε η ποιότητα των σταφυλιών της βελτιώνεται κατακόρυφα. Τα σταφύλια της έχουν μεγάλες συνήθως ρώγες με χοντρό φλοιό, το τελευταίο χαρακτηριστικό σε συνδυασμό με την αργή σχετικά ωρίμαση της ποικιλίας, την έχουν κάνει την ιδανικότερη ποικιλία για να αντέξει το ζεστό θεσσαλικό καλοκαίρι.

Στο οινοποιείο η Λημνιώνα έχει αποδείξει ότι είναι μια ποικιλία ελβετικός σουγιάς. Η πρώτη επαφή του οινόφιλου ήταν με τα κόκκινα κρασιά της ποικιλίας που ξεχωρίζουν για τον φρουτώδη και βοτανικά αρωματικό χαρακτήρα τους αλλά και τη φινέτσα που διαθέτουν. Τα οποία σήμερα οι λίγοι τυχεροί, ή προνοητικοί, έχουν την ευκαιρία να τα δοκιμάζουν παλαιωμένα, εξερευνώντας τα όρια παλαίωσης τους. Η ποικιλία διαθέτει αρκετό χρώμα στον φλοιό των σταφυλιών της αλλά δεν φημίζεται για την τανικότητα της και το υψηλό αλκοόλ.

Παρόλα αυτά πρόσφατα εμφανίστηκαν και ετικέτες που ξεχώρισαν για το πλούσιο σώμα τους, είτε από σταφύλια πολύ χαμηλών αποδόσεων με συμπυκνωμένα σάκχαρα είτε από σταφύλια που στέγνωσαν στον αέρα με τη μέθοδο του Amarone. Στα οποία κυριαρχεί το πυκνό ώριμο φρούτο και ξεχωρίζουν για τον πλούσιο όγκο τους. Η Λημνιώνα δίνει και εξαιρετικά δροσιστικά και στιλάτα ροζέ κρασιά και το στοίχημα των Ελλήνων παραγωγών της ποικιλίας για τα επόμενα χρόνια είναι τα αφρώδη κρασιά που θα ακολουθούν την παραδοσιακή μέθοδο - καθώς από τη μέθοδο δεξαμενής υπάρχουν ήδη.

Η Λημνιώνα είναι μια από τις πιο πρόσφατες οινικές ανακαλύψεις του ελληνικού αμπελώνα, μελετώντας τα μαθηματικά δεν μπορεί παρά αυτά να ξαφνιάζουν ευχάριστα. Ως ποικιλία ταξινομήθηκε (=επιτράπηκε η καλλιέργεια της) το 2002 με την πρώτη μονοποικιλιακή της εμφιάλωση να κυκλοφορεί δέκα χρόνια μετά. Σήμερα η εξάπλωση της ξεπερνά τα γεωγραφικά όρια της Θεσσαλίας, όπου ολοένα και περισσότεροι παραγωγοί την εμπιστεύονται, φτάνοντας από την Λακωνία και τις Κυκλάδες μέχρι, το Αμύνταιο και τη Θράκη.

Παραφράζοντας τον Einstein ευτυχώς οι Θεσσαλοί οινοποιοί δεν χρειάστηκε να σκεφτούν πολύ για το μέλλον της ποικιλίας, γιατί αυτό ήρθε πολύ γρηγορότερα από όσο θα μπορούσαν να υπολογίζουν. Καθώς φαίνεται ότι το ελληνικό κρασί αναζητούσε εναγωνίως και από καιρό μια ερυθρή ποικιλία που να μπορεί να διατηρεί τη φινέτσα της και στα πιο ζεστά κλίματα, με τη Λημνιώνα να εκπληρώνει πλήρως αυτά τα χαρακτηριστικά.

Κώστας Προβατάς

Dip WSET